Έλληνες Βλάχοι, «βλαχοδήμαρχοι», «βλαχομάνες» και άλλες «Β.Β.Π.» («Βλαχάρες» Βορείων Προαστίων…) Του Αλέξη Οικονόμου

Είχα την τύχη να διδαχτώ Αρχαία Ελληνικά από τον καθηγητή Αχιλλέα Λαζάρου, πασίγνωστο για την επιστημονική θεμελίωση της Ελληνικότητας των Βλάχων στην Ελλάδα.

Ο οποίος, στην πρώτη ώρα διδασκαλίας, με το «καλημέρα», αυτοσυστήθηκε λέγοντας: «Είμαι Έλληνας, Κουτσόβλαχος την καταγωγή, περήφανος και για τα δύο!...». Από τους ριζοσπαστικότερους καθηγητές της Ιωνιδείου Σχολής Πειραιά, μας οδηγούσε συχνά «πιο μακριά» από τα στενά σχολικά εγχειρίδια, διηγούμενος ιστορίες από την ιδιαίτερη Βλάχικη πατρίδα του.

Γράφει λοιπόν ο Λαζάρου, Ρωμανιστής–Βαλκανολόγος, νυν καθηγητής του Πανεπιστημίου του Βουκουρεστίου και συγγραφέας του βιβλίου «Αρωμουνική» που παρουσιάζει το Βλάχικο ιδίωμα ιστορικά και γλωσσολογικά:

«Με την σημασία και την ετυμολογία της λέξεως Βλάχος ασχολήθηκαν πάμπολλοι. Συνήθως μνημονεύονται μόνον τρεις: α) Ο Ελβετός Walther von Wartburg (…), β) Ο ακαδημαϊκός Αντώνιος Κεραμόπουλλος και γ) ο ετυμολόγος καθηγητής Μ.Ε. Ιωάννης Μωραλίδης. Οι δύο πρώτοι ανάγουν την λέξη «Βλάχος» στο εθνώνυμο γαλατικής φυλής, γνωστής από τον Καίσαρα, με το όνομα «Volcae» και από τον Στράβωνα με την μορφή «Ουόλκαι».... Ο Κεραμόπουλλος προβάλλει προγενέστερη ετυμολογία του Σπ. Παπαγεωργίου, με απαρχή στην αιγυπτιακή λέξη «fellah–φελάχος», ο δε Μωραλίδης στην ελληνική «φυλάγος».

Ωστόσο η πατρότητα της πρώτης ετυμολογίας, παραδεκτής από την πλειονότητα των ειδικών επιστημόνων, των ρωμανιστών, ανήκει στον Γερμανό Hans Löwenklau–I. Leunclavius και σχετίζεται με τον εκρωμαϊσμό στο σύνολο των χωρών της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και τον γλωσσικό εκλατινισμό ενίων Ελλήνων, που αποκαλεί Βλάχους, Έλληνες το γένος. Προσθέτει δε και τα εξής:

«Συμπεριφέρονται αδελφικώς με τους Γραικούς ως Γραικοί και δεν δείχνουν ουτ’ εκείνοι ούτε ούτοι καμμίαν εθνικήν διαφοράν προς αλλήλους…

…καθώς τω όντι είναι αμφότεροι οι λαοί μιας πατρίδος τέκνα, και των αυτών προγόνων απόγονοι».

Πολλοί προσπάθησαν να «σπεκουλάρουν» διασπαστικά για την ενότητα του Ελληνικού Έθνους, πάνω στο λατινογενή χαρακτήρα του βλάχικου ιδιώματος. Πράγματι, και η ίδια η λέξη «Βλάχος» σχετίζεται με τη λατινική ρίζα «Volcae» με αντιμετάθεση –εξ ου το γερμανικόVolk, το αγγλικό Folk (λαός), το γαλλικό V(i)llage (χωριό) κλπ.

«…“Cundu Luna Vini” τραγουδάν οι Βλάχοι…» λέει το γνωστό τραγούδι…

…που μεταφράζεται σχεδόν αυτολεξεί στα γαλλικά «Quand la lune vient» («όταν έρχεται (βγαίνει) η σελήνη»). Οι Βλάχοι αποκαλούν την άνοιξη «Primuvera» όπως περίπου λέγεται στα ιταλικά.

Άλλοι ισχυρίζονται ότι οι Έλληνες Βλάχοι είναι απόγονοι των φρουρών που κατέλιπαν οι Ρωμαίοι σε Κεντρική Ελλάδα, Ήπειρο και Θεσσαλία. Εξ ου και η λατινογλωσσία τους, που όμως ουδόλως τους απομάκρυνε από τον Ελληνικό ιστορικό/εθνολογικό κορμό, αφού επέμειναν στην Ελληνικότητα και στην Ορθόδοξη πίστη τους, παρά τις προσπάθειες των παπικών να τους προσεταιριστούν.

Η Ελληνικότητα των Βλάχων συμπατριωτών μας αποδεικνύεται και από την αποτυχία των προσπαθειών του Μουσολίνι να δημιουργήσει στις περιοχές των Βλάχων ξεχωριστό Κρατίδιο («Πριγκιπάτο της Πίνδου») και «Λεγεωνάριους» δωσίλογους συνεργάτες των Ιταλών φασιστών κατακτητών, σκοπεύοντας σε απόσχιση από τον Ελληνικό Κορμό.

Το διαφορετικό γλωσσικό ιδίωμα των Ελλήνων Βλάχων, με έμφαση στο λατινικό φωνήεν «U» («ou»), καταληκτικό με το «s» («…us»), παρόν στις αρσενικές λατινικές λέξεις αντί του καταληκτικού «ος» της Ελληνικής, και η εμμονή τους στη ζωή στην ύπαιθρο και στις τοπικές παραδόσεις τους, οδήγησε συχνά άλλους, ανόητους Έλληνες, κυρίως αστικών κέντρων, να χρησιμοποιούν υποτιμητικά το χαρακτηρισμό «βλάχος», υπονοώντας «άξεστος», «χωριάτης» κλπ…

Αυτό προκάλεσε ενίοτε συμπεριφορές περιφρόνησης των Βλάχων στην Ελληνική κοινωνία…

…Ενώ παράλληλα, ανθελληνικοί Ευρωπαϊκοί κύκλοι αποτόλμησαν να τους κατατάξουν (που; στην ομοιογενέστερη εθνολογικά χώρα της Ευρώπης…) στην πεντάδα των φανταστικών «μειονοτήτων» («Μακεδόνες», «Αρβανίτες», «Βλάχους», «Τουρκογενείς», «Καθολικούς»), μπερδεύοντας θρησκευτικές με γλωσσικές ιδιαιτερότητες…

Ελάχιστοι Βλάχοι ωστόσο έπεσαν θύματα αυτής της προπαγάνδας, ή των προσπαθειών της επίσης λατινόγλωσσης Ρουμανίας (με υποτροφίες κλπ) να δημιουργήσει προβλήματα στην Ελληνική Βλάχικη κοινωνία.

Αντίθετα, οι Έλληνες Βλάχοι (τυπικά πιο «Ευρωπαίοι» σήμερα από εμάς, έστω και μόνο λόγω γλώσσας…) πρωτοστάτησαν στους αγώνες του Ελληνικού Έθνους και σε αφειδώλευτη οικονομική προσφορά, έχοντας σημαντική παρουσία και στα Γράμματα και τις Τέχνες…

Γι’ αυτό ανατριχιάζει κανείς με την ασύγγνωστη αθλιότητα του Αλέξη Τσίπρα…

Όστις, υιοθετώντας τις πιο ψωροπερήφανες και ελιτίστικες συμπεριφορές των νεόπλουτων, τέως επαρχιωτών, των Βορείων Προαστίων όπου διατρίβει, χαρακτήρισε εκλεγμένους ταγούς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης «βλαχοδήμαρχους»…

Ο ηγετίσκος του χαώδους ΣΥΡΙΖΑ, του ψευτοδιανοουμενίστικα επικριτικότατου απέναντι σ’ όλους τους άλλους, προσέβαλε έτσι χυδαία τόσο τους Έλληνες Βλάχους πολίτες, όσο και το θεσμό της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, παρά τα παραμύθια του για «αποκέντρωση», «ενδυνάμωση των τοπικών κοινωνιών» κλπ…

Τον ακολούθησε δε η «πρωτευουσιάνα» κυρία Ντόρα, πλειοδοτήσασα στη προσβλητική χρήση της έννοιας, όταν αυτοαποκλήθηκε ειρωνικά «βλαχομάνα» του «βλαχοδήμαρχου» γιου της Δημάρχου Καρπενησίου…

Αλλά όλοι αυτοί, οι κινούμενοι στο Κεντρικό Τετράγωνο του εξαθλιωμένου Αθηναϊκού άστεως, «φραπεδιαζόμενοι» ανελλιπώς πέριξ της Πλατείας Κολωνακίου, μακράν του λαού και της Ελληνικής επαρχίας –που οι ίδιοι διέφθειραν…– θα ’πρεπε να προσέχουν πολύ…

Γιατί τέτοιους νεόπλουτους, κιτσάτους και πεινασμένους για ψευτογκλαμουριά «ΒΒΠ» περιμένει –εκλογικά αλλά και σε φυσική τιμωρία– η, πλήρης στρεβλωμένου, αλλά υπαρκτού νοήματος, κραυγή:

«Βλαχάρα!!»…

…με την υποτιμητική για τίμιους Έλληνες Βλάχους έννοια, που δυστυχώς το κράτος των Αθηνών και οι αριστεροί πατρίκιοί του επέτρεψαν ή βοήθησαν να αποκτήσει…

….κραυγή που εκτοξεύτηκε ενάντια στη Βίκυ Σταμάτη, αυτή την άγλωσση «μαχητή(!!!) του φωτός» (υπάρχει και το «μαχήτρια» Ελληνιστί, κυρά μας…) που ξόδεψαν λεφτά του Ελληνικού λαού για πολιτικά και άλλα «κορδόνια, καναπέδες και κουρτινόξυλα…».

Κραυγή που, διορθωμένη σε «αλήτες!» και «απατεώνες!» δεν θ’ αργήσει…